Een impressie van een gastdocent.
Als je uit Amsterdam komt op de rondweg in Hoofddorp, mag je rechtsaf van je Tom Tom. Je rijdt ineens op een landelijk weggetje, links van je een mooie oude boerderij, en dan parkeer je bij de IJwegschool die zaterdags veranderd is in de Chinese School Hoofddorp. Het is heel duidelijk aangegeven in het Nederlands en Chinees. De ingang heeft twee grote rode Chinese lampions en een banner met Chinese school Hoofddorp.
Binnen, al een uur voor de leerlingen komen, wordt er hard aan gewerkt om alles feestelijk te maken. Mevrouw Yang, de directrice, loopt in prachtig chinees goud, er staan gedekte tafels in rood, er komt Chinese thee op, maar er is ook koffie, cake, rood met gouden snoepjes. Kinderen en hun ouders komen lang van te voren binnen. Twee broertjes in zwarte zijde met een gouden draak, een meisje in flonkerend rood, en ik doe alle kinderen tekort die ik niet noem.
De ouders drinken thee, de kinderen weten waar ze zitten en kletsen gezellig. Het programma begint. Een warm welkom van mevrouw Yang in het Chinees en het Nederlands. Frits geeft de organisatie aan. De jongste kinderen, gesteund door een paar oudere kinderen, zingen op het podium in het Chinees. Een van de dingen die ze zingen is hoofd, schouders, knie en teen, in het Chinees. En ze doen het feilloos. Ze komen professioneel op, in volgorde van grootte en gaan er ook heel gedisciplineerd weer af. Ze blijven ondertussen wel plezier uitstralen over hun optreden.
Dan gaan de oudere kinderen Tai Chi doen onder leiding van mevrouw Metselaar. De jongere kinderen gaan aan de slag met het jaar van de geit. Met een spannend verhaal over de dierenriem, waarom die dieren in welke volgorde, waarom is er geen poes in de dierenriem. De kinderen maken een masker van de geit. Ze kleuren ze prachtig, en in de laatste minuten doen ze nog een geitenrace met de maskers op. Een van de kinderen neemt spontaan de rol van de Keizer die een wedstrijd uitschreef voor de dierenriem. Er is chips en limonade voor ze neergezet en ze mogen zich al weer opstellen voor de Tai Chi les. Ze rennen de gymzaal in, komen meteen op hun schreden terug om de schoenen uit te doen, ze klimmen in de wandrekken, komen netjes terug in het midden en doen als engeltjes, soms met de ogen dicht, mee aan een fantasievolle Tai Chi reis. Ze merken de fotograferende ouders nauwelijks op.
Ondertussen zijn de oudere kinderen bezig met kalligraferen, kijkt u maar eens op de foto's. De volwassenen doen in twee teams een quiz. Als ik er langs loop, voel ik, Nederlandse die af en toe les geeft aan de kleintjes, me ineens toch een beetje Chinees. Ik weet meteen wat het karakter betekent. Er wordt veel gelachen, het is 2-3. Als ik om twaalf uur noodgedwongen moet vertrekken, is het feest nog in volle gang. De ouders zijn er weer om hun kinderen te halen, maar wachten rustig en genieten van het kijken. Het voelt als een blije school waar het mooi is voor de kinderen om te leren. Een jongetje zei tegen me: Ik vind het leuk hoor, dit, maar ik wil heel graag heel veel Chinees kunnen. Na de vakantie dus maar weer. Het lijkt me een compliment voor de school.
Pauline Bulthuis